ben küçükken çok salaktım.
bu durumun farkına ise ancak kırklı yaşlarıma ulaştığımda varabilmem ise salaklığımın ne derece kronikleşmiş bir hale geldiğini göstermesi bakımından oldukça önemlidir.şimdi şimdi net olarak farkediyorum ki harbiden koskocaman bir salakmışım.
her ortalama anadolu ailesinde yetişen bir birey gibi dürüst, çalışkan, efendi, ahlaklı yani hammurabi kanunlarına uygun bir şekilde yetiştirildim.
hep düşündüğüm şekliyle; gerektiği kadar çalışırsam bu hayatta herşeyi başarabilirdim. çünkü bu zihniyet, daha çocukken benliğime o şekilde işlenmişti. o nedenle hayat, o kadar da kötü veya korkutucu gelmiyordu bana. nasılsa kuralları biliyor ve hayat mücadelesi için gereken ahlak, dürüstlük, efendilik, çalışkanlık vs vb gibi donanımlarım mevcuttu.
amma velakin biraz biraz büyümeye başlayınca işlerin; ben çocukken anlatılan teorikteki gibi yürümediğini farketmeye başlamıştım. donanımlarımın pek bir anlamı kalmamaya başlamıştı. çünkü gerçek dünyanın kuralları çok farklı ilerliyor ve gelişiyordu.
ailem normal olanı yapmıştı beni yetiştirirken. her ailenin vermesi gereken, iyi bir insan olmanın temel kurallarını bana iyice işlemişlerdi. ama velakin anladığım kadarı ile biraz fazla işlenmiştim.
bu durumu da zaman ilerledikçe farketmeye başladım. demek ki çocukluktan kalan kronik salaklık, yıllar ilerledikçe bir tümör gibi bünyemi sarmış ama ben anlayamamıştım. zaten herşeyi tam olarak kafamda oturtup anladığımda aynı zamanda bir çok şey için de geç kaldığımı farketmem bir olmuştu.
çalışmıştım. dürüsttüm. efendiydim. ahlaklıydım. zekiydim. ama akıllı değildim. tam bir salaktım.
herşeyi bana öğretilen şekliyle kitabına ve kurallara uygun olarak yaptığım bir hayatın içinde asla kazanamayacağımı çok kere acı ve değişik şekillerde gözlemleme fırsatım oldu.
fakat temel yazılımımda bir değişiklik yapamadım. sözün özü hamurum belliydi. çocukken attıkları o çimento çoktan donmuştu. eğip bükecek zamanı çoktan geçmiştim.
oysaki çocukken izlediğim her filmde mutlaka iyiler kazanıyordu. çocuk aklımla da düşündüğümde yetişkin aklımla da düşündüğümde benim kazanmam gerekiyordu. çünkü gerçekten iyiydim. her şeyi de kuralına uygun yapıyordum.
dürüst oldum. hile yapmadım.
çok çalıştım. tembellik yapmadım.
devlet malını korudum. peşkeş çekmedim.
elimden geldiğince etrafıma faydalı olmaya çalıştım.
elbet bir şeylerde ihmalim olmuştur haliyle.
ancak genel toplama baktığımda 10 üzerinden 9 alırım diye düşünecek kadar iyi niyetli bir hayat sürmeye gayret etmişim.
fakat ilginçtirki pratikte hiç umduğum gibi olmadı bu garip hayat. hala neden diye sormaktayım çoğu zaman kendimle başbaşa kalabilirsem eğer. benim için en büyük soru işte tam olarak bu:
n
e
d
e
n
salaklığıma doymayayım. aslında cevapları kendim de biliyorum. hayat acı bir şekilde verdirdi o cevapları uzun yıllar boyunca.
sanırım tek mesele kaldı.
k
a
b
u
l
l
e
n
m
e
k
