Su akar, hayat akar, zaman akar...
Yollar akar gider, yıllar akar gider...
Küçükler büyük olur, büyükler küçülür yıllar akıp gittikçe...
Geriye kalan bir tutam ak saç, derisi çatlak buruşuk bir yüz, anılarla dopdolu bir yorgun yürekmis meğer...
Yollarin vardığı son nokta bir avuç kara toprakmis meğer...
Akıp giden zaman değil, bizmisiz meğer...
Hayatın içinde farkında olmaksızın akıp gitmişiz meğer..,
Ne bacı kardeş, ne ana baba, ne eş çocuk, ne de yıllanmış arkadaşlar...
Hepside birer kibrit alevi gibi ısıtan yalancı şöminelermis meğer.
Insan yalnız doğar, yalnız büyür, ve yalnızlığı iliklerine kadar hissederek yapayalnız ölürmüş meğer...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder